UBAB: (Ar.) Er. 1. Pek taşkın, coşkun. 2. Delice akan sel.
UBEYD: (Ar.) Er. – (bkz. Ubeyde).
UBEYDE: (Ar.) Ka. – Küçük köle, kölecik. Ashabın kullandığı isimlerdendir. Ubeyde b. el-Cerrah.
UBEYDULLAH: (Ar.)Er. – Allah’ın kulu.
UCAER: (Tür.) Er. – Değerli, yüce kimse.
UCATEKİN: (Tür.) Er. – Yücelikte eşsiz kimse.
UÇANAY: (Tür.) Er. – Ay gibi yüksek anlamında.
UÇANOK: (Tür.) Er. – Hızlı, atak, yiğit.
UÇAR: (Tür.) Er. – Uçan, uçucu.
UÇARER: (Tür.) Er. – Uçar er.
UÇBAY: (Tür.) Er. – Sınır beyi.
UÇBEYİ: (Tür.) Er. – Selçuklu ve Osmanlılar’da sınırlardaki askeri güçlerin kumandanlarına verilen ad.
UÇHAN: (Tür.) Er. – Sınır şehir hanı.
UÇKAN: (Tür.) Er. – Deli dolu, havai, toy.
UÇKUN: (Tür.) 1. Kıvılcım. 2. Pahalı, yüksek. 3. Uçan, çapkın. 4. Becerikli, eli tez. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UÇMA: (Tür.) Er. 1. Dağın karlarla örtülmüş dik yamacı.
UÇMAN: (Tür.) Er. – Uçan uçucu.
UÇUK: (Tür.) Er. 1. Uçmuş, soluk renk. 2. Çökmüş yer, toprak. 3. İyi. 4. Sivri dağ tepesi.
UÇUR: (Tür.) Er. 1. Vakit, an, fırsat. 2. Mevsim.
UFKİ: (Ar.) Er. – Ufka ait, ufukla ilgili.
UFUK: (Ar.) 1. Düz arazide ya da açık denizde gökle yerin birleşir gibi göründüğü yer. 2. Anlayış, kavrayış, görüş, düşünce gücü. 3. Çevre, dolay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UFUKTAN: (a.t.i.) Er. – Sabah aydınlığının ufukla birleştiği nokta.
UĞAN: (Tür.) – Yüce, yüksek, güçlü. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UĞANBİKE: (Tür.) Ka. – Uğan bike.
UĞRAŞ: (Tür.) – Güçlük ve kötülükle uğraşma, mücadele. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UĞUR: (Tür.) 1. İyilik, şans, talih, baht. Fırsat, tesadüf. 2. Kimi olaylarda görülen ve insana iyilik getirdiğine inanılan iyilik kaynağı. – İslam’da bu tür düşüncelere itibar edilmez. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UĞURAL: (Tür.) Er. – Uğur – al.
UĞURALP: (Tür.) Er. – Hayırlı yiğit.
UĞURATA: (Tür.) Er. – Hayırlı ata.
UĞURAY: (Tür.) – Uğurlu ay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UĞURCAN: (Tür.) – İyilikçi ve candan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UĞUREL: (Tür.) Er. – Eli uğurlu olan.
UĞURHAN: (Tür.) Er. – Hayırlı lider.
UĞURLU: (Tür.) – Uğurlu olan, iyilik getirdiğine inanılan, kutsal kutlu. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UĞURLUBAY: (Tür.) Er. – Uğurlu -bay.
UĞURLUBEY: (Tür.) Er. – Uğurlu -bey.
UĞURSAL: (Tür.) Er. – Uğurla ilgili, uğurlu.
UĞURSAN: (Tür.) – Uğuruyla tanınmış olan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UĞURSAY: (Tür.) Er. – Uğur say.
UĞURSEL: (Tür.) – Uğur sel. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UĞURSOY: (Tür.) – Uğurlu soydan gelen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UĞURTAN: (Tür.) Er. – Uğur tan.
UĞURTAY: (Tür.) Er. – Uğurlu genç. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UĞUŞ: (Tür.) 1. Anlayış, zeka, bekleyiş. 2. Benzeyiş. 3. Soy, kabile, soysop. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UĞUZ: (Tür.) Er. – Kutsal, mübarek. Saf, temiz.
UHRA: (Ar.) – Başka, diğer. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UKAB: (Ar.) Er. 1. Karakuş, kartal, tavşancıl kuşu. 2. Hz. Muhammed’in (s.a.s) (bayrak) sancaklarından birinin adı. 3. Nesir burcu, kartal takım yıldızı.
UKBE: (Ar.) Er. – Ashabın meşhurlarından: Ukbe b. Nafı.
UKDE: (Ar.) Er. 1. Düğüm. Zor, karışık, iş. 2. Bir gezegen yörüngesinin her iki ucu.
UKHUVAN: (Ar.) Ka. – Papatya.
UKNUM: (Ar.) Er. 1. Asıl, temel. 2. Hıristiyanlıktaki teslis inancını meydana getiren üç unsurdan her biri.
UKUL: (Ar.)Er. – Akıl, us.
UKUŞ: (Tür.) Er. – (bkz. Uğuş).
ULA: (Ar.) 1. Birinci. 2. Şan ve şeref sahibi kimse – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ULAÇ: (Tür.) Er. – Bağlayan, bağlayıcı. Sınır.
ULAÇHAN: (Tür.) Er. – Sınır hanı.
ULAĞ: (Tür.) Er. – Ulak.
ULAŞ: (Tür.) – Amacına eriş, isteğine kavuş. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ULU: (Tür.) Er. 1. Erdemleri bakımından çok büyük, yüce. 2. Zengin, saygın.
ULUALP: (Tür.) Er. – Çok erdemli, yüce yiğit.
ULUANT: (Tür.) Er. – Kutsal, büyük yemin.
ULUBAŞ: (Tür.) Er. – Yüce, saygın kimse.
ULUBAY: (Tür.) Er. – Yüce, saygın, erdemli kişi.
ULUBEK: (Tür.) Er. – Saygınlığı olan bey.
ULUBERK: (Tür.) Er. – Saygın kişilikli yiğit..
ULUCAN: (Tür.) Er. – Erdemli, saygın, yüce kişi.
ULUÇ: (Tür.) Er. 1. Selçuklular döneminde Türk beylerine verilen unvan. 2. Ünlü Türk denizcisi Uluç (Kılıç) Ali Paşa’nın adı.
ULUÇAĞ: (Tür.) Er. – Hayırlı, uğurlu dönem.
ULUÇAM: (Tür.) Er. – Ulu – çam.
ULUÇKAN: (Tür.) Er. – Uluç – kan.
ULUDAĞ: (Tür.) Er. – Çok büyük, yüce dağ.
ULUDOĞAN: (Tür.) Er. – Doğuştan yüce, uğurlu kimse.
ULUER: (Tür.) Er. – Saygın, uğurlu, yüce kimse.
ULUERKAN: (Tür.) Er. – Saygın, yüce, soylu kimse.
ULUĞ: (Tür.) Er. – Ulu, büyük, saygın.
ULUHAN: (Tür.) Er. – Büyük, saygın hükümdar.
ULUKAAN: (Tür.) Er. – Büyük, saygın hükümdar.
ULUKAN: (Tür.) Er. – Soylu yüce kandan gelen.
ULUKUT: (Tür.) Er. – Çok uğurlu, kutlu kimse.
ULUM: (Tür.) – Ululuk, haşmet, büyük gösteriş. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ULUMAN: (Tür.) Er. – Ulu, yüksek, saygın kimse.
ULUMERİÇ: (Tür.) Er. – Ulu meriç.
ULUN: (Tür.) 1. Büyük, ulu. 2. Temrensiz ok. 3. Buğday, arpa kökü. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ULUNAY: (Tür.) – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ULUÖZ: (Tür.) Er. – Özü yüce, saygın kimse.
ULUS: (Tür.) 1. Millet, halk, insan topluluğu. 2. Göçebe. 3. Oba, aşiret, kavim. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ULUSAN: (Tür.) Er. – Adı yüce tanınmış kimse.
ULUSOY: (Tür.) Er. – Ulu, yüce, soylu.
ULUSU: (Tür.) Er. – Yüce, kutlu su.
ULUŞAHİN: (Tür.) Er. – Ulu şahin.
ULUSAN: (Tür.) Er. – Yüce şanlı kimse.
ULUTAN: (Tür.) Er. – Ulu tan.
ULUTAŞ: (Tür.) Er. – Ulu taş.
ULUTAY: (Tür.) Er. – Ulu tay.
ULUTEKİN: (Tür.) Er. – Yüksek şahsiyetli ve sakin kişilikli.
ULVİ: (Ar.) Er. – Yüksek, yüce, manevi yapısı ön plana çıkabilen.
ULVİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Ulvi).
UMA: (Tür.) Er. 1. Hediye, armağan. 2. Konuk, misafir.
UMAN: (Tür.) Er. – Umudu olan, bekleyen, umutlu.
UMAR: (Tür.) – Çare, çıkar yol. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UMAY: (Tür.) 1. Orhun yazıtlarında geçen, çocukları ve hayvanları koruduğuna inanılan Tanrıça. 2. Devlet kuşu. – İsim olarak kullanılmaz.
UMMAN: (Ar.) – Ulu, büyük, engin deniz, okyanus. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UMRAN: (Ar.) 1. Bayındırlık, ma-murluk. 2. Uygarlık, ilerleme, refah ve mutluluk. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UMUR: (Tür.) – Görgü, bilgi, deneyim. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UMURAL: (Tür.) Er. – Görgü, bilgi, deneyim kazan.
UMURALP: (Tür.) Er. – Görgülü, bilgili, yiğit.
UMURBAY: (Tür.) Er. – Görgülü, bilgili, saygın kişi.
UMURBEY: (Tür.) Er. – Görgülü, bilgili, kişi.
UMUT: (Tür.) – Ummaktan doğan, güven duygusu, ümit. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UNAN: (Tür.) 1. Sadakat, bağlılık. 2. Hak. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UNAT: (Tür.) – Doğru yolu tutan. Akıllı. Ergin. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UNGAN: (Tür.) Er. 1. Onmuş kişi, mutlu. 2. Yürekli, yiğit kişi.
UNSUR: (Ar.). – Öğe, ilke, eleman. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
URAL: (Tür.) Er. – Hazar denizine dökülen, ırmak ve sıradağ.
URALP: (Tür.) Er. – Kentli yiğit.
URALTAN: (Tür.) Er. – Ur – altan.
URALTAY: (Tür.) Er. – Ur – altay.
URAM: (Tür.) Er. – Büyük, geniş yol.
URAN: (Tür.) – Yetenekli, usta, becerikli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
URANDU: (Tür.) Er. 1. Seçkin, seçilmiş. 2. Hayırlı.
URANGU: (Tür.) Er. – Savaşçı, savaşkan.
URAZ: (Tür.) Er. – Şans, talih.
URAZA: (Ar.)Er. 1. Hediye, armağan. 2. Konuğa çıkarılan yiyecek.
URGUN: (Tür.) Er. 1. Vurulan, vurulmuş. Vurgun, aşık. 2. Gizli.
URHAN: (Tür.) Er. – Yüksek rütbeli han.
URKAN: (Tür.) Er. 1. Kale hendeği. 2. Şehir, kent. 3. Yüksek ve korunaklı yer.
URLUK: (Tür.) Er. – Aile, soy sop. Tohum.
URUÇ: (Ar.) – Yukarı çıkma, yükselme, ağma. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
URUK: (Tür.) Er. 1. Tane, tohum. 2. Nesil, kuşak, soy.
URUZ: (Tür.) Er. – Hedef, amaç, gaye.
URVE: (Tür.) – Kulp, sağlam. Urvetü’l-Vuska, sağlam kulp. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır. Sahabe adlarındandır: Urve b. ez-Zübeyr.
URZA: (Ar.) – Hedef, amaç. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
USAL: (Tür.) Er. 1. Gamsız, kedersiz, keyfine düşkün. 2. Önemsiz.
USALAN: (Tür.) Er. – Akıl alan, akıllı.
USALP: (Tür.) Er. – Akıllı yiğit.
USARE: (Tür.) Ka. – Özsu.
USBAY: (Tür.) Er. – Akıllı, saygın kişi.
USBERK: (Tür.) Er. – Şimşek gibi parlak akıllı kimse.
USBEY: (Tür.) Er. – Akıllı kişi.
USER: (Tür.) Er. – Akıllı kişi.
USHAN: (Tür.) Er. – Akıllı hükümdar.
USKAN: (Tür.) Er. – Akıllı soydan gelen.
USLU: (Tür.) – Akıllı, zeki, uysal, sakin kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
USLUER: (Tür.) Er. – Akıllı, olgun kişi.
USMAN: (Tür.) Er. – Akıllı, zeki kimse.
USUM: (Tür.) Er. – Akıllı.
USUN: (Tür.) – Hüzün. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
USUNBİKE: (Tür.) Ka. – Hüzünlü hanım.
UTARİD: (Ar.) – Merkür. Erkek ve kadın adı olarak kullanılır. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.
UTBE: (Ar.) Er. – Meşhur sahabelerden bazılarının ismi.
UTKAN: (Tür.) Er. 1. Zafer kazanmış, muzaffer. 2. Şerefli, onurlu soydan gelen.
UTKU: (Tür.) – Birçok emek ve tehlikelerden sonra ulaşılan, mutlu sonuç, zafer. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UTMAN: (Tür.) Er. – Şerefli, edepli, terbiyeli kimse.
UYAR: (Tür.) Er. 1. Uygun yerinde. 2. Boyun eğen, uysal, nazik kimse.
UYARALP: (Tür.) Er. – Uysal, nazik yiğit.
UYAREL: (Tür.) Er. – Uyar el.
UYGAN: (Tür.) Er. – Uyumlu, uyan.
UYGAR: (Tür.) – Kültürlü, eğilimli, görgülü, medeni. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UYGU: (Tür.) – Uyum, uygunluk. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UYGUN: (Tür.) 1. Yakışır, yaraşır, elverişli, yararlı. 2. Oranlı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UYGUNEL: (Tür.) Er. – Uygun el.
UYGUNER: (Tür.) Er. – Uygun uyumlu, olumlu.
UYGUR: (Tür.) 1. Orta Asya’da büyük devlet ve uygarlık kurmuş, yazılı anıtlarla sanat yapıtları bırakmış olan bir Türk ulusu. 2. Uygar, medeni. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UYGURALP: (Tür.) Er. – Uygar yiğit. Uygur’a mensup kişi.
UYSAL: (Tür.) – Yumuşak başlı, uyumlu, boyun eğen. Terbiyeli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UYUN: (Ar.) – Gözler. Pınarlar, kaynaklar. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UZ: (Tür.) 1. İyi, güzel. Uygun, doğru. 2. Usta. 3. Temiz, dikkatli. Becerikli, akıllı, anlayışlı. 4. Yakın, içten. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UZALP: (Tür.) Er. – İyi, temiz, akıllı, anlayışlı yiğit.
UZAY: (Tür.) – Bütün varlıkların içinde bulunduğu sonsuz boşluk. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UZBAY: (Tür.) Er. – İyi, becerikli, temiz, akıllı ve saygın kişi.
UZCAN: (Tür.) Er. – Uysal, uyumlu, iyi insan.
UZEL: (Tür.) – Usta, becerikli kişi. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UZER: (Tür.) Er. – Becerikli, akıllı kişi.
UZGÖREN: (Tür.) Er. – Gerçeği önceden görebilen.
UZHAN: (Tür.) Er. – Ülke ve halkına faydalı olan.
UZKAN: (Tür.) Er. – Erdemli soydan gelen.
UZLET: (Ar.) Er. – Bir kenara çekilip toplum yaşayışından ayrı kalma.
UZMA: (Ar.) – Büyük, en büyük. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UZMAN: (Tür.) – Belli bir iş ya da konuda bilgi, görüş ve becerisi olan kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
UZSAN: (Tür.) Er. – Becerisi ve diğer iyi nitelikleriyle tanınan.
UZSOY: (Tür.) Er. – İyi nitelikli soydan gelen.
UZTAN: (Tür.) Er. – Uz – tan.
UZTAŞ: (Tür.) Er. – Uz – taş.
UZTAV: (Tür.) Er. – Uz – tav.
UZTAY: (Tür.) Er. – Uz – tay.
UZTEKİN: (Tür.) Er. – Uz – tekin.ÜBAB: (Ar.) Er. – Şiddetli, taşkın sel suyu.
ÜBABE: (Ar.) Ka. – (bkz. Übab).
ÜBEY: (Ar.) Er. – Sahabedendir. Übey b. Ka’b.
ÜBEYDULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın kulu.
ÜBEYD: (Ar.) Er. Köle, kölecik, kul.- Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.
ÜBEYDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Übeyd).
ÜBHET: (Ar.) Er. – Büyüklük, ululuk.
ÜÇEL: (Tür.) 1. Yüce, yüksek. 2. Arka. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜÇER: (Tür.) Er. – Üç er.
ÜÇGÜL: (Tür.) Ka. 1. Yaban yoncası. 2. Üç gül.
ÜÇOK: (Tür.) Er. – Oğuz destanına göre sol kolda bulunan 12 Oğuz boyuna verilen ad.
ÜFTADE: (Fars.) Ka. 1. Düşmüş, düşkün. 2. Aşık.
ÜFTADEGİ: (Fars.) Er. – Düşkünlük.
ÜGE: (Tür.) – Ünlü, şöhretli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜKE: (Tür.) – Onur, şeref. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜKSÜM: (Ar.) Ka. – Çayırı, çimeni çok güzel bahçe.
ÜLEZ: (Tür.) 1. Batmakta olan güneş. 2. Salgın. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLFER: (Ar.) – Büyük su, ırmak. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLFET: (Ar.) 1. Alışma, kaynaşma. 2. Görüşme, konuşma. 3. Dostluk, arkadaşlık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLGEN: (Tür.) 1. Yüce, yüksek, ulu. 2. İyilik tanrısına verilen ad. – İsim olarak kullanılmaz.
ÜLGENALP: (Tür.) Er. 1. Yüce, ulu, yiğit. 2. Ülgen – alp.
ÜLGENER: (Tür.) Er. Yüce, ulu kimse. – Ülgen – er.
ÜLGER: (Tür.) – Kumaş vb. şeylerdeki ince tüy. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLGÜ: (Tür.) Er. 1. Yakışıklı kimse. 2. Pay, hisse. 3. Tutum, tavır.
ÜLKE: (Tür.) 1. Bir devletin egemenliği altında bulunan yerlerin tümü. 2. Yurt, vatan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKEM: (Tür.) Yurdum, vatanım. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKEN: (Tür.) – Senin yurdun, senin vatanın. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKENUR: (Tür.) – Yurdunu aydınlatan ışık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKER: (Tür.) – Boğa burcunda yedi yıldızdan biri. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKÜ: (Tür.) – Amaç edinilen, ulaşılmak istenilen şey. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKÜM (Tür.) – Amacım, ulaşmak istediğim şey. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKÜMEN: (Tür.) Er. – Ülküsü olan. bir ülküye bağlı olan kimse.
ÜLKÜSEL: (Tür.) – Ülkü ile ilgili, ülkü niteliğinde. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLMEN: (Tür.) Er. – Denizci, deniz adamı.
ÜMERA: (Ar.) Er. – Beyler, emirler.
ÜNAN: (Ar.) – İnleme, nalan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSA: (Ar.) Ka. – Kadın, kız, nisa.
ÜMİT: (Fars.) – (bkz. Umut). – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜMMET: (Ar.) – Bir peygambere inananların hepsi. İslam dinine bağlı olanların hepsine verilen ad.
ÜMMİYE: (Ar.) Ka. – Anneye ait, anneyle ilgili.
ÜMMÜHAN: (Ar.) Ka. – Hükümdar anası.
ÜMNİYE: (Ar.) Ka. 1. Umut. 2. İstek, arzu. 3. Niyet.
ÜMRAN: (Tür.) – (bkz. Ümran). -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNAL: (Tür.) 1. Adın duyulsun, tanın, ün kazan. 2. Ün al. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNALAN: (Tür.) Er. – Adı duyulmuş, ün kazanmış.
ÜNALDI: (Tür.) Er. – Ün aldı.
ÜNALMIŞ: (Tür.) Er. – Ün ve şan kazanmış.
ÜNALP: (Tür.) Er. – Tanınmış, ünlü, yiğit.
ÜNAY: (Tür.) – Ay gibi tanınmış, ünü parlak, şöhretli.
ÜNEK: (Tür.) Er. 1. Kahraman, yiğit. 2. Ünlü tanınmış.
ÜNER: (Tür.) Er. – Tanınmış, ünlü yiğit.
ÜNGÖRMÜŞ: (Tür.) Er. – Ün görmüş.
ÜNGÜN: (Tür.) Er. – Ün gün.
ÜNGÜR: (Tür.) Er. – Mağara.
ÜNKAN: (Tür.) Er. – Tanınmış soydan gelen, soylu kan.
ÜNLEM: (Tür.) – Ses, seda, çağrı. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNLÜ: (Tür.) – Tanınmış, adı duyulmuş şöhretli, şanlı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNLÜER: (Tür.) Er. – Tanınmış, ünlü kimse.
ÜNLÜOL: (Tür.) Er.- Adın duyulsun, ün kazan.
ÜNLÜSOY: (Tür.) Er. – Tanınmış soydan gelen.
ÜNSAÇ: (Tür.) Adın duyulsun, ünlen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSAL: (Tür.) – Adın duyulsun. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSAN: (Tür.) – (bkz. Ünsal). – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSEV: (Tür.) – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSEVEN: (Tür.) – Ün seven. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSEVER: (Tür.) – Ün sever. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSEVİN: (Tür.) – Ün sevin. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSİ: (Ar.) Er. 1. Alışmış, sokulgan. 2. Arkadaş, dost.
ÜNSİYYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Ünsi).
ÜNÜVAR: (Tür.) 1. Ünü var. 2. Ünlü tanınmış. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNVER: (Tür.) – Ünlen, tanınmış ol, insan ol. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNVERDİ: (Tür.) Er. – Ün verdi. -(bkz. Ünver).
ÜNVEREN: (Tür.) Er. – Ün veren.
ÜNZİL: (Ar.) Er. – Gönderilmiş, indirilmiş, inzal olunmuş.
ÜNZİLE: (Ar.) Ka. – (bkz. Ünzil).
ÜRMEGÜL: (Tür.) Ka. – Sarmaşık.
ÜRÜN: (Tür.) 1. Üretilen, yararlı şey, topraktan elde edilen. 2. Yapıt, eser. 3. Sık orman. 4. Çokluk, bolluk. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜRÜNAY: (Tür.) Ka. – Ürün ay.
ÜRÜNDÜ: (Tür.) Er. – Seçilmiş, seçkin.
ÜRÜNDÜBAY: (Tür.) Er. – (bkz. Üründü).
ÜSGEN: (Tür.) Er. 1. Yüksek. 2. Gelişmiş.
ÜSTAM: (Ar.) Er. 1. Altın veya gümüşten yapılmış at eyeri. 2. Emin, güvenilir.
ÜSTAY: (Tür.) Er. – Ay gibi yüksek yüce.
ÜSTEK: (Tür.) Er. – Yüksek, yüce.
ÜSTEL: (Tür.) Er. – (bkz. Üstek).
ÜSTER: (Tür.) Er. – Çok değerli kimse.
ÜSTÜN: (Tür.) 1. Benzerlerine göre daha yüksek bir düzeyde olan, onları geride bırakan. 2. Yenen, galip gelen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜSTÜNBAY: (Tür.) Er. 1. Üstün bay. 2. Seçkin, başarılı kimse.
ÜSTÜNDAĞ: (Tür.) Er. – Üstün dağ.
ÜSTÜNER: (Tür.) Er. – Üsten – er.
ÜVEYS: (Ar.) Er. – İsteyen, arzu eden.
ÜZER: (Tür.) Er. 1. Üst. 2. Kaymak. 3. Faiz. – Can sıkıcı, üzücü.
ÜZEYİR: (Ar.) Er. – Kur’an-ı Kerim’de adı geçen, peygamber olup olmadığı konusunda ihtilaflı görüşler bulunan kişi. Tevbe suresi 30. ayette ismi geçer.
ÜZÜM: (Tür.) Ka. – Asmanın taze ya da kuru olarak yenen ve salkım durumunda bulunan meyvesi.
