– Ey Peygamber, dedi, hayrola, peşinde kimse yok, neden böyle kuş gibi kaçıyorsun?
Hz. İsa öyle hızlı koşmaktaydı ki, acelesinden cevap bile veremedi. Adam da onun ardı sıra koşmaya başladı, arkadan bağırdı:
– Allah rızası için biraz dur da söyle, neden kaçıyorsun? Arkanda kovalayan yokken neden böyle yapıyorsun?
– Bir ahmaktan kaçıyorum, dedi Hz. İsa. Benim yolumu kesme de kendimi kurtarayım.
– Körün gözlerini, sağırın kulağını açan sen değil misin?
– Evet, benim.
– Ölüleri diriltmiyor musun?
– Evet.
– Topraktan canlı kuşlar yapan da sen değil misin?
– Evet, benim.
– Öyleyse kimden korkuyorsun?
– Allah’ın adına yemin olsun ki, İsm-i Azam’ı köre okudum gözleri açıldı, sağıra okudum duydu, ölüye okudum dirildi. Fakat ahmağın gönlüne yüzlerce kere okudum fayda vermedi.
– Bunun hikmeti ne? Neden ahmağa tesir etmiyor?
– Ahmaklık Allah’ın kahrıdır. Hastalık, körlük, sağırlık kahır değildir, bir iptiladır. İptila acınacak bir şeydir, ona Allah da, kul da acır. Fakat ahmaklık ahmağa da, onunla konuşana da zarar verir. Ahmağa çare bulmanın imkanı yok!
Toprak suyu nasıl yavaş yavaş çekerse ahmak da insanın dinini böyle çalar.
Hz. Mevlana, Mesnevi
